Έρευνα του Strathclyde University της Σκωτίας για την ανακύκλωση των πτερυγίων από ανεμογεννήτριες και η πρόταση του “repowering”.
Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που έχουν προκύψει από την απειλή της κλιματικής αλλαγής και της παγκόσμιας στροφής στην «πράσινη» ενέργεια που φέρνει και εκτοξεύει επενδύσεις σε ΑΠΕ, κυρίως σε χερσαία ή υπεράκτια αιολικά πάρκα, είναι η ανάπτυξη της βιομηχανίας του κλάδου κατασκευής όλο και μεγαλύτερης ισχύος ανεμογεννητριών.
Το ενδιαφέρον ωστόσο για άλλη μία φορά εστιάζεται στο τι θα γίνουν οι χιλιάδες ανεμογεννήτριες μετά το τέλος της ζωής τους που δεν ξεπερνάει τα 25 έως 30 χρόνια. Λόγω των μεγάλων επενδύσεων που απαιτούνται, οι ενεργειακοί όμιλοι φροντίζουν για τη σωστή συντήρηση των ανεμογεννητριών, έτσι ώστε να παρατείνουν την οικονομική διάρκεια ζωής τους.
Διεθνώς η λύση αυτού του ερωτήματος ονομάζεται “repowering” και περιλαμβάνει ανακαίνιση και αναβάθμιση των ανεμογεννητριών. Το “repowering” προς το παρών στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, ωστόσο το 2018 πραγματοποιήθηκε σχετικό project από την ΔΕΗ Ανανεώσιμες Α.Ε., με την ανακατασκευή παλαιότερης τεχνολογίας αιολικών πάρκων, εγκατεστημένα στην Εύβοια και διάφορα νησιά του Αιγαίου, τη δεκαετία του 1990, το οποίο και ολοκλήρωσε πρόσφατα το “repowering” 9 έργων, συνολικής ισχύος 20MW.
Για κάθε αιολικό πάρκο που ολοκληρώσει τον κύκλο λειτουργίας του προβλέπεται απαραίτητα αποξήλωση του εξοπλισμού και αποκατάσταση του χώρου εγκατάστασης. Στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των χώρων, θα εγκατασταθούν σύγχρονες και πιο παραγωγικές ανεμογεννήτριες.
Ο μεγαλύτερος προβληματισμός ωστόσο παραμένει στις παλιές ανεμογεννήτριες. Τα υλικά τους θα πρέπει να ανακυκλώνονται και να διαχειρίζονται αποκλειστικά από εξειδικευμένες και πιστοποιημένες εταιρείες.
Μία ανεμογεννήτρια αποτελείται από τσιμεντένια θεμέλια, τον πυλώνα, τη γεννήτρια και τέλος τα πτερύγια. Σύμφωνα με ειδικούς, το μεγαλύτερο ποσοστό των υλικών μίας ανεμογεννήτριας μπορούν να ανακυκλωθούν, έως και 90%. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της Ολλανδίας και της Δανίας, που χρησιμοποίησαν μέρη ανεμογεννητριών για κατασκευή ηχοπετασμάτων σε περιφερειακούς δρόμους ή για να εξοπλίσουν παιδικές χαρές.
Ωστόσο το πιο δύσκολο ζήτημα μέχρι και σήμερα εντοπίζεται στα πτερύγια. Οι λύσεις που εφαρμόζονται αφορούν υλικά κατασκευής που περιλαμβάνουν κυρίως υαλονήματα, πολυμερή και ενισχυμένα πολυεστερικά -glass reinforced polymer κα.
Στην ανακύκλωση των υλικών πτερυγίων εστιάζει η πρόσφατη έρευνα του Strathclyde University σε συνεργασία με τις νορβηγικής καταγωγής εταιρείες Aker Offshore Windκαι την Aker Horizons. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ερευνητικής ομάδας, θα επέλθει παγκόσμια αύξηση των αποβλήτων των πτερυγίων, και εκτιμάται πως το 2030 από 400.000 τόνους ετησίως, τα απόβλητα πτερυγίων θα φθάσουν το 2050 σε 2 εκατομμύρια τόνους.
Εκεί ακριβώς εστίασε, το Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών και Αεροδιαστημικής Μηχανικής του Strathclyde, αναπτύσσοντας μία λύση σχετικά με την θερμική ανάκτηση και επεξεργασία ινών γυαλιού από θραύσματα των πολυμερών υλικών των πτερυγίων. Από τα συμπεράσματα της έρευνας, προκύπτει πως αυτή η μέθοδος εάν εφαρμοστεί διεθνώς θα μπορούσε να καλύψει το 50% της ζήτησης ινών γυαλιού. Ταυτόχρονα κατέληξαν πως από την διαδικασία αυτή θα παράγονται ίνες διαφόρων ποιοτήτων, γεγονός που θα μπορούσε να καλύψει ένα αρκετά ευρύ φάσμα της αγοράς, που θα κυμαίνεται από λιγότερο απαιτητικά έως και προϊόντα πιο εξειδικευμένα και υψηλής απόδοσης.
Ως παράδειγμα, αναφέρθηκε το γνωστό ανακυκλωμένο GRP – glass reinforced polymer, το οποίο λόγω της ευρύτατης εφαρμογής του μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλούς τομείς όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, τα θαλάσσια σκάφη, στην παραγωγή ή σε κατασκευές πετρελαίου και φυσικού αερίου, μέχρι και σε αθλητικά είδη.
Παρότι από την έρευνα διατυπώνονται ορισμένες επιφυλάξεις σχετικά με το κόστος μίας τέτοιας διαδικασίας, οι ερευνητές εκτιμούν πως αυτή είναι μία λύση, έως ότου βρεθούν περισσότερες και πιο οικονομικές.
